Sledząc neta zauważyłem ze podobnie jak o FSD Nysa tak i o FSC Lublin jest bardzo mało informacji . Może warto zgłebić temat chwaląc sie ciekawostkami , historią tej fabryki .
FSC Lublin
Położona w Lublinie Fabryka Samochodów Ciężarowych to jeden z największych zakładów przemysłowych położonych na Lubelszczyźnie. To także jeden z największych producentów w zakresie motoryzacji na terenie całej Polski.
W 1948 roku uchwała podjęta na wspólnym kongresie Polskiej Partii Socjalistycznej i Polskiej Partii Robotniczej pozwoliła na założenie lubelskiej FSC. Fabryka powstała bardzo szybko, bo już w 1950 roku w Lublinie w dzielnicy Tatary powstały pierwsze zabudowania. Według założeń fabryka miała dawać miejsce pracy dla większości z mieszkańców Lublina. Zakład powstał dzięki pomocy ,,zaprzyjaźnionego ,, ZSSR. To inżynierowie z Sowieckiej Rosji kierowali pracami na terenie obiektu, oni też szkolili pierwszych pracowników FSC. Do pracy przyjmowano każdego, niekoniecznie pożądano pracowników z doświadczeniem w dziedzinie motoryzacji. Pierwszym obiektem oddanym był dział montażu głównego wraz z spawalnią i lakiernią.
Pierwsze samochody wyszły z fabryki bardzo szybko, bo już w listopadzie 1951 roku z taśmy zjechało pierwsze auto (wyprodukowane rzecz jasna na radzieckiej licencji). Był nim przestarzały jak na te czasy Lublin 51, który był oparty na pomyśle Gaza 51. Ostatecznie wyprodukowano do 1958 roku (w którym do zaprzestano wykorzystywać licencjonowane produkty) 17 840 Gazów 51 z plakietką FSC. Po pierwszych ciężkich latach (nieudane wprowadzenie pierwszego Lublina) i wielu kosztownych inwestycjach (m.in. budowa kuźni, wydziału kół i resorów) fabryka zaczęła wychodzić na prostą.
1 maja 1958 roku podczas pochodu pierwszomajowego odbyła się oficjalna prezentacja samochodu dostawczego Żuk, model A 03. W tym roku mija 50 lat od tego wydarzenia.
Pierwszy model Żuka powstał w Fabryce Samochodów Ciężarowych w Lublinie, zespołem jego konstruktorów kierował inż. Stanisław Tański. Prace nad nowym samochodem dostawczym trwały zaledwie siedem miesięcy. Pojazd skonstruowany na podzespołach samochodu Warszawa (silnik, układ napędowy, zawieszenie przednie, elementy układu hamulcowego i kierowniczego), o masie całkowitej 1350 kg, ładowności 900 kg i nadwoziu pick-up nazwano Żuk.
Model A 03 pokazano po raz pierwszy podczas pochodu pierwszomajowego w roku 1958. Wykonano wówczas próbne 50 egzemplarzy, a w roku następnym rozpoczęła się seryjna produkcja modelu A 03. Samochód miał metalowe nadwozie i skrzynię ładunkową połączoną z dwuosobową kabiną. Skrzynia mogła być dodatkowo wyposażona w metalowe pałąki, na których rozpinano brezentową plandekę. Żuk miał 431 cm długości i 4 mkw. powierzchni ładunkowej.
W 1959 roku wyprodukowano ponad 1 tys. Żuków, zaś w roku następnym już ponad 2,1 tys. sztuki, w tym 100 na eksport. Produkcja i eksport pojazdu systematycznie rosły. W ciągu kolejnych lat samochód udoskonalano - wzmocniono resory i ogumienie, a zawiasy przeniesiono na przedni słupek. Powstała też koncepcja wprowadzenia do produkcji nowych wersji nadwozia.
W 1965 roku powstało pierwsze 50 sztuk Żuka A 05, a w roku 1966 rozpoczęła się produkcja seryjna. Model A 05 wyposażono w nadwozie typu furgon (zamknięte) z drzwiami w ścianie prawej i dwuczęściowymi drzwiami, otwieranymi do góry i do dołu, w ścianie tylnej. Całość nadwozia była oszklona, a przestrzeń ładunkową od przestrzeni pasażerskiej oddzielono przegrodą. Ładowność wynosiła 850 kg.
W roku 1966 rozpoczęto produkcję gaśniczego Żuka A 14, powstałego na zamówienie odbiorców z Egiptu. Samochód wyposażono w mocniejszy silnik S-21, węże strażackie zamontowano w środkowej części nadwozia, na dachu umieszczono 8-metrową drabinę, a w tylnej części nadwozia zainstalowano motopompę. Samochód mógł pomieścić 4 osoby. Pojazd miał 4,4 m długości i 2,44 m wysokości (łącznie z drabiną) i był wyposażony w czworo drzwi. Osiągał prędkość do 95 km/godz.
W 1967 roku wprowadzono do produkcji kolejne modele Żuka - A 09 i A 11 (z wyodrębnioną drewnianą skrzynią ładunkową, której trzy ściany były otwierane, a powierzchnia ładunkowa wynosiła 4,6 mkw.). Ładowność modeli A 09 i A 11 wynosiła 950 kg, długość wynosiła 4,45 m, zaś wysokość 2,3 m. W roku 1968 rozpoczęto produkcję Żuka A 15, który był praktycznie nie zmienioną wersją modelu gaśniczego A 14, przeznaczoną na rynek krajowy.
W 1970 roku z taśm montażowych zaczęły zjeżdżać Żuki A 07. Były to furgony towarowo-osobowe, w których wzdłuż bocznych ścian skrzyni ładunkowej zamontowano składane ławeczki dla 5 osób. Samochód był także wyposażony w większą liczbę okien i napędzany silnikiem S- 21.
W 1970 roku fabrykę opuścił 100-tysięczny egzemplarz Żuka. Dwa lata później opracowano Żuka A 18 (dziesięcioosobowy mikrobus) oraz Żuka R (o dłuższej kabinie, mniejszej skrzyni ładunkowej oraz zmodernizowanej konstrukcji przedniej ściany, poprawionym systemie wentylacji i ogrzewania w kabinie kierowcy). Kolejne modele auta, posiadające nową kabinę, oznaczono dodatkową literą "M" (np. A 07M).
W 1972 roku wyprodukowano również strażacki Żuk A 151 C, wyposażony w motopompę i czterystulitrowy zbiornik na wodę. W roku kolejnym do produkcji trafił najdłuższy, bo posiadający 4,45 m Żuk A 16 B. Jego wydłużona kabina mogła pomieścić do 6 osób, a skrócona skrzynia ładunkowa miała 3 mkw. Ładowność samochodu wynosiła 950 kg. Specjalnie do tej wersji zaprojektowano przyczepę jednoosiową D-17 o ładowności 350 kg wyposażoną w skrzynię ładunkową.
Ostatni Żuk opuścił fabrykę 13 lutego 1998 roku i powędrował do zakładowego muzeum. Łącznie w ciągu 40 lat wyprodukowano blisko 590 tys. tych aut
Wydawano też gazetę fabryczną ,,Głos FSC,,
Możliwe ze uda mi sie dostać w prezencie audycję w formacie MP3 z Radia Lubelskiego o FSC Lublin
[/img]
